A room in his heart is ice cold. It will never be warm. Yet this is the first time in twenty-five years that sculptor Johan Tahon has felt at ease. The oeuvre soars, he has found domestic happiness and Rammstein’s Till Lindemann writes poetry inspired by his work. ‘Gosh, who would have thought that?’

Appeared in ZOO Magazine, 2015 (Nr. 48)

Johan Tahon omringt zich in zijn atelier in Oudenaarde en Zwalm met witte gipsen beelden en keramische figuren. Spoken, gidsen binnen een brede kosmologie, of verbeeldingen van Christus? Wie zegt het. Steeds is hij op zoek naar de ultieme vorm vanuit een diep voelen.

Verschenen in Observatorium, Antwerpen (Ludion), 2008.

Deze tekst werkt circulair. Vanuit verschillende standpunten wordt gereflecteerd over steeds hetzelfde thema: eenzaamheid en sculptuur.

Verschenen in Observatorium, Antwerpen (Ludion), 2008.

Dit is de plek – we jagen zalm in netten boven de rivier gespannen.
We beklimmen de berg, met sneeuw bedekte jutezakken
op de rug.

Verschenen naar aanleiding van de tentoonstelling Johan Tahon – Traumgestalt bij Deweer Art Gallery (van 11 maart t/m 16 april 2000).

Er moeten zekerheden bestaan, denk je.
Alleen bestaan ze niet.
Dat is de zekerheid.

Written on occasion of the exhibition Waq Waq at Galerie Van de Weghe (December 9th 2010 to January 15th 2011).

In de Arabische middeleeuwen, toen geografen en zeemannen nog vertrouwden op hun eigen fantasie om de wereld in kaart te brengen, ontstond de mythe van de Waq Waq-boom. Ergens op een verlaten eiland in Zuid-Oost-Azië groeit een boom waaraan ieder jaar opnieuw vrouwenvruchten ontspruiten die met hun perfecte vormen zeelieden lokken als sirenengezang. Eens volgroeid, maken de haren van deze prachtige gestalten zich langzaam los van de takken en vallen ze onder luid Waq Waq-gekrijs als geïmplodeerde rijpe vruchten op de grond, waar ze zielloos wegkwijnen, hun dood tegemoet.

Written on occasion of the exhibition Hemisphere at the Hagia Irene church in Istanbul (September 6th to September 12th 2010).

All things / Are too small / To hold me, / I am so vast / In the Infinite / I reach / For the Uncreated / I have touched it / It undoes me / Wider than wide / Everything else / Is too narrow / You know this well / You who are also there. (Hadewijch, 13th century)

 5841 kilometers to the left of New York lies the small suburban town Oudenaarde where Johan Tahon installed his workshop in a former textile factory. His work is currently on display in the Envoy Gallery, West 22nd Street 534, New York City. They say it’s a small world.

In 2003 werd de polyester sculptuur Venus Hill van Johan Tahon te Kemmel in brand gestoken. De rookpluim was tot in Poperinge te zien, 10 kilometer verderop. De daders werden nooit gevat.

als jongen woonde ik in een kasteel, een klein kasteel
temidden van een rijtje keurige hollandse kasteeltjes,
maar volgens mijn vader, kasteelheer, een kasteel
dat kon je goed zien, volgens hem, aan de leeuw die
statig op het stenen muurtje voor de voordeur stond

Ik ben niets / Ik zal altijd niets zijn / Ik kan niet wensen iets te zijn / Maar ik heb in mij alle dromen van de wereld... (Fernando Pessoa)

Iedereen neemt waar vanuit zijn eigen achtergrond en ‘denkraam’ om met Marten Toonder te spreken. Vanuit den eigen kraam dus ook. Mijn kraam bestaat voornamelijk uit psychologie en literatuur. Van beeldhouwkunst weet ik maar heel weinig. Dat zal wel blijken.

Johan Tahon (Menen, 1965) veroverde van bij zijn eerste optreden een eigen plaats in de Vlaamse kunstwereld. Het was in 1996, op de eerste tentoonstelling in het nieuwe gebouw van het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (SMAK) in Gent. Hij toonde er enkele grote beelden in gips, vervormde figuren die door hun sterke expressie en hun extreme kwetsbaarheid een beklijvende indruk maakten. Er was iets vreemds aan de hand met deze beelden.

Sterren vallen niet. Sterren sterven. Ze worden geboren, zijn jong, dan middelbaar, vervolgens oud en gaan ten slotte dood.
Net als wij.
Doodgaan doen ze soms anders dan wij. Dan moet het hele heelal het zien. Sommige sterren sterven met sterrenallures.
Maar ze kunnen net zo goed wegkwijnen. Als vergeten diva's.

Every time I see the work of Johan Tahon again, I am overwhelmed by various, often-contradictory impressions. On the one hand his sculptures invoke an almost ominous quietness, a purity, a longing for the absolute.

When Arnold Bode organised the very first edition of Documenta in the German town of Kassel in 1955 – a double attempt to convince the world that not all of Germany had fallen prey to the siren call of National-Socialist barbarity and to make that same Germany catch up, in one great leap, with the cultural life, and specifically the artistic movements, of that time – the Hessian professor of art history and his faithful adjutant, Werner Haftmann, chose an emblematic sculpture with a long and politically highly charged history as the historic ‘logo’ for what was conceived, from the start, as a historic pan-European exhibition.

Dit essay is niet geschreven door een kunsthistoricus. Het is eerder geschreven door een kunstliefhebber, iemand die kunst liefheeft, iemand die eveneens besmet is door de psychoanalyse en juist hierdoor wil leren van kunstwerken. Dit schrijven is veeleer een zo eerlijk mogelijk relaas van wat de sculpturen van Johan Tahon teweeg brengen, welke lectuur ze verschaffen. De ontmoetingen met zijn werk zijn voor mij begonnen in 1996 met de tentoonstelling ‘De rode Poort’ net voor de opening van het SMAK.